انزلی آنلاین : اصل ماجرا این است: مدتی پیش جناب احمدینژاد به کارخانهای رفته و ضمن دیدار، سخنان کارگران را هم شنیده است. در آن بین زن کارگر میانسالی به او میگوید کارفرمایش نه تنها وسیله رفت و برگشت به کارخانه را فراهم نمیکند بلکه هزینه آن را هم نمی پردازد و او به همراه تعداد دیگری از همکارانش مجبورند هر روز مسافت زیادی را از خانه (که در روستایی بوده) تا کارخانه طی کنند.
آقای رئیس جمهور هم در یکی از آن لحظات آشنای فوران نبوغ طنزش خطاب به آن زن میگوید «میخواهی کارخانه را به نزدیک خانه شما بیاوریم؟!!!» و در هیاهوی خنده همراهانش از آن زن میگذرد.
در این پست میخواهم روشن کنم که رئیس قوه مجریه دقیقا چه گفته است... یا بهتر است بگویم چه زهی زده است!
زن کارگر در قالب درددل تلویحا به مادهای از قانون کار اشاره میکند که توسط کارفرمایش اجرا نمیشود. نمیدانم آن زن از قانون مطلع بوده یا نه اما این اثری در اصل ماجرا ندارد. ماده ۱۵۲ قانون کار (فصل هشتم ـ خدمات رفاهی کارگران) تصریح دارد که «در صورت دوری کارگاه و عدم تکافوی وسیله نقلیه عمومی، صاحب کار باید برای رفت و برگشت کارکنان خود وسیه نقلیه مناسب در اختیار آنان قرار دهد.»
میبینیم نکتهای که زن کارگر خطاب به احمدینژاد گوشزد میکند در چارچوب قانونی است که دولت او موظف به اجرایش است!
شوخی رئیس جمهور هم که چه عرض کنم. شوخی با زن میانسالی که همه عمرش را درکارخانه سپری کرده و از سر شانس میتواند چند کلمهای با بالاترین مقام اجرایی کشورش بگوید و آنقدر شریف است که به جای قربان صدقههای کاسبکارانه، مشکل منطقی خود و همکارانش را طرح میکند، حتی اگر با نمک هم باشد به جا نیست .
منبع : وبلاگ همه می دانند